Deze oriëntatie kan als een onnodige capitulatie gezien worden. Echter, het is beter nu terrein prijs te geven en als gevolg daarvan in sociaal verband sterk te staan, dan straks achterwaarts springend te moeten inbinden. Stelt men zich voor: ons perspectief zal steeds benauwder worden. Alsof we massaal een steeg in lopen waarvan de wanden steeds dichter naar elkaar toe komen. Ondertussen zullen zij die het plaatje voortdurend niet compleet onder ogen hebben willen zien, en zich steeds weer aan een volgende grashalm hebben vastgeklampt, door een sneltrein van slecht nieuws qua bestaanszekerheid onderuit worden getrokken. Resulteert een prima voedingsbodem voor een destructieve spiraal van sociale afbrokkeling, van steeds meer terrein prijsgeven, en als samenleving in een vrije val geraken die niet meer gebroken kan worden. Alle reden om nu een oriëntatie (strategie van aanpak) op deze obstructie sociaal uit te onderhandelen die de opwarming gegarandeerd op middellange termijn vrijwel dempt. Om zodoende individueel en sociaal in een constructieve modus (qua hoop/zin/vertrouwen) te belanden.
Details over de redenen achter en de mogelijke sociaal-economische uitwerking van het boosten van autonome toegankelijkheid zijn te vinden in zowel De sociale dimensie van de opwarming als in De dode hoek van klimaatmodellen.