Bijvoorbeeld door de huidige bezitstransmissie-manieren (huur, pacht, familiale vererving, bancaire credietverschaffing) te vervangen door lokaal democratisch gekozen toewijzingscommissies. Nu de verbindingen onze leefsituatie voor eeuwen gaan ruïneren, en nabij productievermogen een kernvoorwaarde wordt voor transitie naar economische activiteit met lage uitstoot, wordt het tijd dat met name de grondkwestie op tafel komt: Wie krijgt wanneer en voor hoe lang toegang tot hoeveel grond ?
Moet dat nu echt? Ja, we moeten veel meer op het bezit van activa gaan sturen dan op inkomen, want abstract bekeken kan men stellen dat het gehele klimaatprobleem (qua oorzaak en qua oplossing) draait om leefruimte-afbakening. Sinds mensenheugenis heeft de mens met behulp van fossiele energie zijn territorium (via wegen, vervoersmiddelen, en internationaal verdragen en infrastructuur) enorm uitgebreid, en maakt zich met behulp van fossiele energie steeds vrijer van lokale binding opdat hij tijd heeft om overal in dat vernette territorium (reëel dan wel virtueel) aanwezig te zijn. En waarom?
Welk hoofdmotief drijft deze continue drift tot expansie aan? Welnu, omdat ieder gedurende zijn hele leven onzeker blijft over het hem toegedeelde, ieder bang is tekort te komen, blijft men dringen, trekken, en duwen, en blijft aanvallen de beste verdediging. In deze territorium clash, in dit steeds verder reiken naar andere domeinen, is energie beslissend. Dus hebben we gezamenlijk de toegang tot dat spul (i.e. energie) prioritair aangeblazen. En krijgen daar nu destructie van terug. Daarom: territorium (of plek) is zowel oorzaak als oplossing. Elke oplossing zal het moeten zoeken − wil ze slagen − in de manier waarin we elkaar plekken toedelen, en door anderen laten gebruiken. Zolang er nog wat toe te delen valt. In sommige gebieden is dat nu reeds alleen nog maar zand met de koperen ploert erboven.