Bij adaptaties die alleen impact hebben op je eigen territorium kun je dit nog aan je laars lappen. Ech­ter bij adaptaties die grotere gebieden beïnvloeden – d.w.z. geo-engineering door zonlicht reflectie of door gas-injecties in de atmosfeer – gaat reputatie een belangrijke rol spelen bij het internationaal kiezen, afwegen en uitonderhandelen van de permanente beregeling van zulk soort remedies vol on­zekere uitkomsten. Elke verandering van de regelbare parameters van een remedie kan daar beslis­send zijn voor het lot van miljoenen mensen.

Ziet u voor zich hoe men daar ter tafel komt? Hoe daar waarschijnlijk de hoofdveroorzaker van het feit dat we in deze shit-storm verzeild zijn geraakt (nl. de USA), die het ook nog eens 20 jaar heeft verdomd mee te werken aan acute demping, poeslief aan de andere machten voorstelt zich in vol vertrouwen over te geven aan de (experimentele!!) expertise van hun specialisten. Want dat is ook nog zo'n ongelooflijk naief idee dat onder geo-engineers leeft, dat ze denken dat dit een eenvoudiger weg is dan het moeizaam internationaal tot een goed einde brengen van de mitigatie-aanpak omdat "with geo-engineering, in principle, one nation or agent could act" (zie M. Bunzl, Bulletin of the Atomic Scientists, p. 18, may/june 2008). En ziet u voor zich hoe dat eeuwen goed moet gaan tot "we dit onder controle hebben"?

Naast de onzekerheid rond de werking en de politieke explosiviteit hangen aan dit soort mega-reparaties nog tientallen andere fysi­sche consequenties die stuk voor stuk dusdanig gevaarlijk zijn dat ze extreme sociale dynamiek kun­nen oproepen. (Zie A. Robock, 20 reasons why geoengineering may be a bad idea. Bulletin of the Ato­mic Scientists. 2008, 64 (2): 14–18, 59).

Kortom: deze high-tech aanpak om de aarde leefbaar te hou­den als we eenmaal door de rode streep heen zijn, is drijfzand, en brengt ons de hel op aarde. Niet meer aan denken voorlopig.